నాగరికత ప్రారంభమైనప్పటి నుండి, సమాజంలో మహిళల పాత్ర నిరంతరం అభివృద్ధి చెందింది. ప్రాచీన భారతదేశంలో స్త్రీలు జీవితంలోని అన్ని రంగాలలో పురుషులతో సమాన హోదాను పొందారు. అయినప్పటికీ, ప్రాచీన భారతీయ సమాజంలోని పితృస్వామ్య స్వభావం కారణంగా, స్త్రీలు గృహ రంగానికి మాత్రమే పరిమితమై విద్యను పొందేందుకు నిరాకరించారు.
భారతదేశంలో బౌద్ధమతం పెరగడంతో పరిస్థితి మారడం ప్రారంభమైంది. లింగ భేదం లేకుండా అందరికీ విద్య యొక్క ప్రాముఖ్యతను బౌద్ధ గ్రంథాలు నొక్కిచెప్పాయి. ఇది భారతీయ మహిళలకు నేర్చుకునే తలుపులు నెమ్మదిగా తెరవడంలో సహాయపడింది. అయితే, 19వ శతాబ్దంలోనే బ్రిటీష్ ప్రభుత్వం భారతదేశంలో బాలికల విద్య పట్ల చురుకైన చర్యలు చేపట్టడం ప్రారంభించింది. 1848లో కలకత్తాలో మొదటి బాలికల పాఠశాల స్థాపించబడింది. దీని తరువాత అనేక ఇతర బాలికల పాఠశాలలు వేర్వేరుగా ప్రారంభించబడ్డాయి.
ఆడపిల్లలకు, అబ్బాయిలతో సమానంగా విద్యావకాశాలు ఉండేలా ప్రభుత్వం అనేక చట్టాలను కూడా ఆమోదించింది. ఉదాహరణకు, నిర్బంధ విద్యా చట్టం 1882 ప్రకారం 6 మరియు 10 సంవత్సరాల మధ్య వయస్సు గల పిల్లలందరికీ లింగంతో సంబంధం లేకుండా ప్రాథమిక విద్యను తప్పనిసరి చేసింది. ప్రభుత్వ ప్రయత్నాలు ఫలించాయి మరియు 20వ శతాబ్దం ప్రారంభంలో, భారతదేశం అంతటా పాఠశాలల్లో పెద్ద సంఖ్యలో బాలికలు చేరారు. అయినప్పటికీ, ప్రాథమిక విద్యను పూర్తి చేసిన తర్వాత చాలా మంది బాలికలు పాఠశాల నుండి తప్పుకోవడంతో మహిళల్లో అక్షరాస్యత శాతం తక్కువగానే ఉంది.
1947లో భారతదేశానికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చిన తర్వాత పరిస్థితి మారిపోయింది. కొత్త ప్రభుత్వం పిల్లలందరికీ విద్యను ప్రాథమిక హక్కుగా మార్చింది మరియు బాలికల విద్యను ప్రోత్సహించడానికి అనేక కార్యక్రమాలను ప్రారంభించింది. నేడు, భారతదేశంలోని మహిళల్లో అక్షరాస్యత శాతం గణనీయంగా పెరిగింది. అయినప్పటికీ, పెద్ద సంఖ్యలో బాలికలకు ఇప్పటికీ విద్య అందుబాటులో లేనందున ఇంకా చాలా దూరం ప్రయాణించవలసి ఉంది.